کد مطلب:48764 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » قرآن

چرا قرائت قرآن، حتي بدون درك معناي برخي الفاظ آن تأثير شگرفي را در روح و جان و حتي فكر انسان ميگذارد؟

خداي متعال، پيامبر و مؤمنان را به قرائت قرآن دستور ميدهد و ميفرمايد: فَاقْرَءُواْ مَا تَيَسَّرَ مِنَ الْقُرْءَانِ; (مزمل، 20) هرچه از قرآن ميسّر ميشود، بخوانيد. قرائت قرآندر روايات ما، ثواب بسياري دارد.

نكتة ديگر اين كه بايد دانست قرائت قرآن، مقدّمه آشنايي با دستورها و احكام آن است و بايد قرائت، مقدّمه عمل قرار گيرد; هم چنين براساس دستور قرآن، حقّ تلاوت نيز بايد اداشود: الَّذِينَ ءَاتَيْنَـَهُمُ الْكِتَـَبَ يَتْلُونَهُو حَقَّ تِلاَ وَتِهِيَّ; (بقره، 121) كساني كه كتاب آسماني به آنها دادهايم، آن را چنان كه بايد، ميخوانند. به فرمايش امام صادق، حق تلاوت به اين معنا است كه معاني و دستورهاي قرآن فهميده شده، به احكامش عمل شود.(ميزان الحكمة، محمد محمدي ري شهري، ج 8، ص 84.)

براين اساس، قرآن مجيد كتاب آسماني و سخن خداست كه به روح و جان اثر ميگذارد، ولي اگر اين اثر بخواهدبه كمال خود برسد بايداز قرائت تنها، فراتر رفت; از اين رو اميرالمؤمنينميفرمايد: الا لا خير في قرأة ليس فيها تدبّر; هان! قرائتي كه همراه تدبّر نباشد، خيري ندارد.(همان، ص 88.)

قرائت بيتدبّر، آن اثر بايسته و شايسته را ندارد و اثرش كم است; پس اثر قرآن، يك عرصة گستردهاي دارد. اگر ما بخواهيم به اثر شگرف قرآن دست يابيم، بايد در آن تدبر كنيم و به تصفية باطن و عمل به آن بپردازيم. اگر قرائت ظاهري، هنر ما شود و عمداً از فهم معاني و عمل به آنها خالي و تهي باشيم، دو گانگي ظاهر و باطن را در پي دارد و همان قاريان بيعمل كه مورد لعن هستند، به وجود ميآيد.